Ανασκόπηση 2017: Προκλήσεις, Ελπίδες και οι Αγαπημένες Συνταγές που μας Ταξίδεψαν

Και να ‘μαστε, στην τελευταία εβδομάδα του 2017! Η εβδομάδα ανάμεσα στα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά είναι πάντα η αγαπημένη μου. Είναι μια περίοδος γεμάτη αναστοχασμό, ελπίδα και ενθουσιασμό για όσα έρχονται. Είναι ο ιδανικός χρόνος για να κάνουμε σχέδια, να θέσουμε στόχους και να απολαύσουμε την ανακούφιση από την πολυάσχολη περίοδο που προηγείται των εορτών. ΑΓΑΠΩ αυτή την εβδομάδα!

Πάντα απολαμβάνω να συγκεντρώνω μια ανάρτηση με τα “Καλύτερα της Χρονιάς” για το blog, κοιτάζοντας πίσω σε όσα μαγείρεψα και έκανα. Φέτος ήταν μια κάπως παράξενη χρονιά για μένα. Δεν ήμουν πολύ ενεργή εδώ και διαβάζοντας την πρώτη μου ανάρτηση του 2017 (η οποία δημοσιεύτηκε την 1η Φεβρουαρίου), θυμάμαι πώς ξεκίνησε αυτή η χρονιά – με το μικρό μου παιδί, τον σύζυγό μου (και τον σκύλο μου!) να αναρρώνουν από εγχειρήσεις. Δεν ανοίγομαι πολύ εδώ στο blog, γιατί προσπαθώ να επικεντρωθώ στο φαγητό και την υγεία, και είναι ο “ευτυχισμένος μου τόπος”, οπότε πάντα προσπαθώ να κρατώ τα πράγματα θετικά. Ωστόσο, πρέπει να είμαι ειλικρινής – αυτή ήταν μια αρκετά δύσκολη χρονιά για μένα.

Ανάμεσα σε πολλά ταξίδια στο νοσοκομείο για μέλη της οικογένειας και έναν μεγάλο, καταστροφικό τυφώνα τον Σεπτέμβριο, βρισκόμουν σε κατάσταση άρνησης, προσπαθώντας απλώς να προχωρήσω. Όμως, όλα αυτά με πρόλαβαν και τώρα προσπαθώ να διαχειριστώ όλα τα συναισθήματα και την εξάντληση που αυτά προκαλούν. Ήταν μια περίοδος που δοκίμασε την αντοχή μου, και η απουσία μου από τον διαδικτυακό μου χώρο ήταν αντανάκλαση αυτής της εσωτερικής πάλης. Η μαγειρική, που τόσο αγαπώ, είχε παραμεληθεί, καθώς η ενέργειά μου κατευθυνόταν αλλού. Αυτή η ανασκόπηση, λοιπόν, δεν είναι μόνο μια λίστα με συνταγές, αλλά και ένα ταξίδι μέσα στις προσωπικές μου στιγμές, τις προκλήσεις και την αναζήτηση της ισορροπίας.

Στις 2 Νοεμβρίου, έχασα τον αγαπημένο μου παππού. Δυσκολεύομαι να πληκτρολογήσω αυτές τις λέξεις εδώ γιατί μοιάζουν τόσο… οριστικές. Αν διαβάζετε το blog μου εδώ και καιρό, τότε πιθανότατα γνωρίζετε ότι η σχέση μου με τους παππούδες μου είναι μοναδική και ότι πάντα αποτελούσαν ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου. Η μητέρα μου είναι μοναχοπαίδι, και οι παππούδες μου ζούσαν είτε μαζί μας, είτε στον κάτω όροφο, είτε δύο πόρτες παρακάτω, είτε στον ίδιο δρόμο, καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μου. Μετακόμισα μακριά από το σπίτι όταν ακόμα ζούσαν δύο πόρτες παρακάτω. Οι γονείς μου είχαν εστιατόριο το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και δούλευαν πολλές ώρες, οπότε οι παππούδες μου τους αντικαθιστούσαν όταν εκείνοι ήταν στη δουλειά. Αν γνωρίζετε τη ζωή του εστιατορίου, τότε ξέρετε ότι βασικά περνούσα τον χρόνο μου στο πίσω καθιστικό του εστιατορίου, βοηθώντας όταν υπήρχε κίνηση, ή στο σπίτι με τους παππούδες μου. Θα ήθελα οι γονείς μου να ήταν περισσότερο στο σπίτι; Φυσικά. Αλλά όσο εκείνοι φρόντιζαν οικονομικά την οικογένειά μας, οι παππούδες μου μας φρόντιζαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν θα το άλλαζα αυτό με τίποτα στον κόσμο.

Το πένθος είναι κάτι καινούργιο για μένα. Έχασα τον μικρό μου αδελφό όταν ήμουν 12 ετών, και παρόλο που ήμουν τρομερά λυπημένη και σοκαρισμένη από την απώλεια, το να είσαι 12 χρονών σίγουρα διευκόλυνε τη διαχείριση όλων, υποθέτω. Κοιτάζω πίσω και νιώθω τόση τύψη και συγγνώμη που δεν καταλάβαινα περισσότερο τι ένιωθε και περνούσε η μητέρα μου τότε, ειδικά τώρα που είμαι και εγώ μητέρα. Έτσι, το πένθος, ναι, είναι ένα θηρίο. Βρισκόμουν ουσιαστικά σε μια ομίχλη τις τελευταίες 7 εβδομάδες. Ζω μία ώρα μακριά από την οικογένειά μου και νομίζω ότι αυτό το κάνει πιο δύσκολο μερικές φορές. Πανικοβάλλομαι όταν δεν νιώθω κοντά τους και σε αυτόν, οπότε προσπαθώ να το διαχειριστώ. Μου λείπει τόσο πολύ ο Nonno μου.

Επίσης, η υγεία της γιαγιάς μου επιδεινώνεται εδώ και αρκετό καιρό. Πάσχει από άνοια εδώ και χρόνια (την οποία νομίζω ότι τεχνικά μπορεί κανείς να πει ότι έχει εξελιχθεί σε Αλτσχάιμερ), και η μητέρα μου είναι η φροντίστρια των παππούδων μου εδώ και μερικά χρόνια. Φέτος, όλοι μετακόμισαν στο ίδιο σπίτι και τα πράγματα έγιναν ευκολότερα από άποψη φροντίδας, αν και η κατάσταση της υγείας τους δυσκόλεψε, αλλά τουλάχιστον όλοι είναι μαζί κάτω από την ίδια στέγη. Επιπλέον, οι γονείς του συζύγου μου είναι στα 80 τους και αντιμετώπισαν και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν κάποια προβλήματα υγείας φέτος. Όλα αυτά με βαραίνουν τρομερά, δημιουργώντας ένα αίσθημα υπερφόρτωσης και ανησυχίας που συχνά με άφηνε εξαντλημένη και χωρίς ενέργεια. Η συνεχής σκέψη για την ευημερία των αγαπημένων μου προσώπων απορροφούσε μεγάλο μέρος της ψυχικής και σωματικής μου δύναμης, κάνοντάς με να νιώθω σαν να περπατάω σε κινούμενη άμμο.

Έτσι είναι η ζωή αυτή τη στιγμή, και γι’ αυτό ήμουν λίγο απούσα. Νιώθω κάποιες φορές λίγο χαμένη, δεν ξέρω πού να εστιάσω την ενέργειά μου. Αλλά αυτή την εβδομάδα, ένιωσα αυτή τη σπίθα ενθουσιασμού, ενέργειας και αποφασιστικότητας που μου έλειπε τελευταία. Μου έλειψε αυτό το συναίσθημα! Ήταν μια μικρή φλόγα που άρχισε να ανάβει μέσα μου, μια υπόσχεση για ανανέωση και μια υπενθύμιση για όσα αγαπώ. Ελπίζω να αρχίσω να μαγειρεύω πιο τακτικά ξανά και να μοιράζομαι ό,τι κι αν είναι αυτό εδώ μαζί σας. Θέλω να επιστρέψω στη ρουτίνα μου του προγραμματισμού γευμάτων, γιατί αυτό λειτουργούσε τόσο καλά για μένα νωρίτερα φέτος. Η οργάνωση των γευμάτων μου έδινε μια αίσθηση τάξης και ελέγχου σε μια κατά τα άλλα χαοτική περίοδο. Θέλω να μοιραστώ περισσότερα από όσα διαβάζω, γιατί διάβαζα πολύ τελευταία και βρήκα παρηγοριά και έμπνευση στις σελίδες των βιβλίων. Θέλω επίσης να μοιραστώ περισσότερα από τα καθημερινά μου γεύματα που δεν είναι απαραίτητα συνταγές και δεν φαίνονται τέλεια στις φωτογραφίες (κάνω περισσότερα τέτοια στο Instagram, οπότε ακολουθήστε με εκεί αν σας αρέσει αυτό). Είναι η αυθεντικότητα της καθημερινής μαγειρικής που θέλω να αναδείξω, χωρίς το άγχος της τελειότητας.

Εντάξει, ας μιλήσουμε για τα αγαπημένα μου από φέτος. Αν και δεν μαγείρεψα υπερβολικά πολύ, υπάρχουν σίγουρα μερικές συνταγές που ξεχωρίζουν. Αν έχετε κάποια αγαπημένη, παρακαλώ μοιραστείτε την! Ήταν αυτές οι μικρές νίκες στην κουζίνα που μου έδωσαν κουράγιο και μου θύμισαν τη χαρά της δημιουργίας.