Η Αναγνωστική Μου Οδύσσεια του 2018: Ξεπέρασα την Πρόκληση του Goodreads και Ανακάλυψα Θησαυρούς

Άλλη μια χρονιά, άλλη μια αναγνωστική πρόκληση του Goodreads που ολοκληρώθηκε με επιτυχία! Ξεκίνησα να χρησιμοποιώ την πλατφόρμα του Goodreads πριν από αρκετά χρόνια και πιστεύω ακράδαντα ότι με έχει ενθαρρύνει να διαβάζω πολύ περισσότερο. Αγαπώ την ιδέα να έχω ένα ειδικά διαμορφωμένο μέρος αφιερωμένο στα βιβλία και την ανάγνωση, όπου μπορώ να τα οργανώνω όλα με μια συγκεκριμένη τάξη – και φυσικά, να βλέπω τι διαβάζουν και οι φίλοι μου. Η συμμετοχή στην ετήσια πρόκληση του Goodreads με κινητοποιεί πάντα να αφιερώνω περισσότερο χρόνο στην ανάγνωση. Φέτος, αναμφισβήτητα, διάβασα περισσότερο από ποτέ άλλοτε! Η ανάγνωση με χαλαρώνει και με ταξιδεύει σε μέρη μακρινά και φανταστικά – ακούγεται ίσως κάπως ρομαντικό, το ξέρω, αλλά ορκίζομαι πως είναι απόλυτα αλήθεια. Είναι σαν μια μικρή απόδραση από την καθημερινότητα, μια πύλη σε άλλους κόσμους και άλλες ζωές, που με βοηθά να αναζωογονηθώ και να διευρύνω τους ορίζοντές μου.

Κάθε φορά που δημοσιεύω τι διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ιδίως στο Instagram), λαμβάνω σχόλια από φίλους που επιθυμούν να διαβάζουν περισσότερο. Η συμβουλή μου είναι πάντα η ίδια: απλά πιάστε ένα βιβλίο και ξεκινήστε. Γνωρίζω από προσωπική εμπειρία ότι η παρουσία του τηλεφώνου μου κοντά με εμποδίζει από το να διαβάσω με προσήλωση. Γι’ αυτό, καταβάλλω πραγματική προσπάθεια να το τοποθετώ κάπου που δεν μπορώ να το φτάσω όταν κάθομαι με ένα βιβλίο, ώστε να αποφεύγω τους περισπασμούς. Αυτή η απλή κίνηση έχει αποδειχθεί εξαιρετικά αποτελεσματική και με βοηθά να βυθίζομαι πλήρως στην ιστορία. Η συγκέντρωση είναι το κλειδί για να απολαύσει κανείς πραγματικά ένα βιβλίο και να αφομοιωθεί πλήρως στον κόσμο του συγγραφέα.

Για το 2018, έθεσα τον αναγνωστικό μου στόχο στα 45 βιβλία. Και τον πέτυχα, έστω και οριακά! Διάβασα το 45ο μου βιβλίο μόλις την περασμένη εβδομάδα, και τελικά αναδείχθηκε σε ένα από τα αγαπημένα μου της χρονιάς (A Place For Us, δείτε παρακάτω). Μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι αναρτήσεις με βιβλία σαν κι αυτή μαζί σας, κυρίως επειδή γνωρίζω ότι και εγώ προσωπικά λατρεύω να διαβάζω τέτοιες αναρτήσεις. Είναι ένας τρόπος να ανταλλάσσουμε ιδέες, να ανακαλύπτουμε νέους συγγραφείς και να διευρύνουμε τις αναγνωστικές μας επιλογές, δημιουργώντας μια μικρή κοινότητα βιβλιόφιλων.

Παρακαλώ, αφήστε ένα σχόλιο και μοιραστείτε τι διαβάσατε και αγαπήσατε εσείς. Μου αρέσει πολύ να ακούω τις δικές σας απόψεις και προτάσεις!

Τα Βιβλία που Διάβασα το 2018: Μια Συλλογή από Συναρπαστικές Ιστορίες

(Κάθε σύνδεσμος παρακάτω θα σας οδηγήσει στο Amazon – affiliate link – όπου θα βρείτε μια σύνοψη και την επιλογή αγοράς. Εναλλακτικά, μπορείτε να τα βρείτε στην βιβλιοθήκη μου του 2018 στο Goodreads, όπου μπορείτε να δείτε αξιολογήσεις και να τα προσθέσετε στη δική σας λίστα «Προς Ανάγνωση». Έχω επίσης σημειώσει με αστεράκι ** τα βιβλία που απόλαυσα ιδιαίτερα και τα προτείνω!)

Eleanor Oliphant Is Completely Fine | The Child Finder | The Lying Game ** | In A Dark, Dark Wood | Seven Days Of Us | Little Fires Everywhere ** | Watch Me Disappear | The Good Daughter |                           The Great  Alone **

Περισσότερα

Υγιεινή Σούπα Κοτόπουλο Γνκότσι: Η Οικογενειακή Αγαπημένη Συνταγή για Θρέψη και Άνεση

Η οικογένειά μου λατρεύει αυτή τη Σούπα Κοτόπουλο Γνκότσι – εμπνευσμένη από το Olive Garden, αλλά πολύ πιο υγιεινή! Γεμάτη πρωτεΐνες, λαχανικά και θρεπτικά συστατικά, είναι η τέλεια επιλογή όταν νιώθετε την ανάγκη για κάτι ζεστό και ανακουφιστικό, ή απλά για ένα γεύμα γεμάτο γεύση και υγεία.

Πριν από μερικές εβδομάδες, ολόκληρη η οικογένειά μου χτυπήθηκε από ένα περίεργο κρύωμα που κυκλοφορούσε. Δεν ήταν καθόλου ευχάριστο και είμαι ευγνώμων που το ξεπεράσαμε. Και τα τρία παιδιά μου έμειναν σπίτι, χάνοντας το σχολείο, και στη συνέχεια ο σύζυγός μου ήρθε άρρωστος από τη δουλειά το βράδυ της Τετάρτης. Τότε ακριβώς έφτιαχνα αυτή τη Σούπα Κοτόπουλο Γνκότσι για δείπνο, οπότε ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να ήταν καλύτερος, υποθέτω.

Τα παιδιά μου δεν είναι και τόσο φανατικοί οπαδοί των σουπών (αν και από τον αριθμό των συνταγών για σούπες που δημοσιεύω εδώ, εγώ προφανώς είμαι). Και τα δύο παιδιά μου ανακάλυψαν την αγάπη τους για τη Σούπα Κοτόπουλο Γνκότσι στο Olive Garden όχι πολύ καιρό πριν, κατά τη διάρκεια μιας από τις επισκέψεις μας για σούπα, σαλάτα και ψωμάκια. Ήξερα ότι ήταν μια σούπα που θα έπρεπε να φτιάξω για αυτούς στο σπίτι. Λατρεύουν τα γνκότσι και όταν βρήκα μερικά αξιολάτρευτα μίνι γνκότσι στο σούπερ μάρκετ τις προάλλες, ήξερα ότι ήταν η ώρα να φτιάξω σούπα.

Περισσότερα

Απολαυστικό Μανικώτι με Κολοκύθα Butternut και Σπανάκι: Ένα Υγιεινό, Φθινοπωρινό Πιάτο για Όλη την Οικογένεια

Η οικογένειά μου λάτρεψε αυτό το Μανικώτι με Κολοκύθα Butternut και Σπανάκι! Ένα κλασικό ψητό μανικώτι γεμιστό με υγιεινή ψητή κολοκύθα butternut και σπανάκι. Ένα υπέροχο πιάτο ζυμαρικών εμπνευσμένο από το φθινόπωρο που φέρνει ζεστασιά και νοστιμιά στο τραπέζι σας. Είναι πραγματικά μια συνταγή που συνδυάζει την παράδοση με τη σύγχρονη, υγιεινή διατροφή, προσφέροντας μια πλούσια γευστική εμπειρία.

Υπομονή. Κάτι που μου λείπει πολύ τελευταία και δεν είμαι περήφανη γι’ αυτό. Δεν είμαι σίγουρη αν η υπομονή υπήρξε ποτέ ένα ισχυρό χαρακτηριστικό μου, αλλά όσο μεγαλώνω, όσο πιο πολυάσχολη γίνομαι, όσο πιο ανοργάνωτη νιώθω, τόσο λιγότερη υπομονή έχω. Είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που ξέρω ότι πρέπει να δουλέψω… αλλά πώς μπορεί κανείς να δουλέψει ενεργά την υπομονή; Μπορεί κάποιος να μου δώσει κάποιες συμβουλές; Έμπειρες μαμάδες, γυναίκες, άνθρωποι… μιλήστε μου γι’ αυτό, σας παρακαλώ. Αυτό είναι κάτι που πραγματικά προσπαθώ να αλλάξω στην καθημερινότητά μου.

Σε έναν κόσμο που κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, η υπομονή μοιάζει συχνά με χαμένο θησαυρό. Οι απαιτήσεις της δουλειάς, οι οικογενειακές υποχρεώσεις, οι ατελείωτες λίστες με πράγματα που πρέπει να γίνουν – όλα συνθέτουν ένα περιβάλλον όπου ο χρόνος είναι πολύτιμος και η επιβράδυνση φαντάζει πολυτέλεια. Πώς βρίσκουμε λοιπόν την ισορροπία; Πώς εκπαιδεύουμε τον εαυτό μας να αναπνέει βαθιά και να απολαμβάνει τη στιγμή, αντί να σπεύδει στην επόμενη; Είναι μια συνεχής μάχη, ένα μάθημα ζωής που, όπως φαίνεται, δεν τελειώνει ποτέ.

Αν ήμουν πιο υπομονετικός άνθρωπος, πιθανότατα θα μαγείρευα πιο συχνά με τα παιδιά μου. Απλώς το λέω. Το θέμα είναι ότι δεν είναι ότι δεν απολαμβάνω όταν τα παιδιά μου μαγειρεύουν μαζί μου – στην πραγματικότητα, λατρεύω όταν δείχνουν ενδιαφέρον για αυτό που φτιάχνω ή ζητούν να βοηθήσουν. Απλώς νομίζω ότι τις περισσότερες φορές όταν μαγειρεύω – μαγειρεύω γρήγορα. Και το γρήγορο μαγείρεμα και τα παιδιά συνήθως δεν πάνε μαζί. Το γρήγορο μαγείρεμα και το ψήσιμο επίσης δεν λειτουργούν καλά μαζί, οπότε ίσως αυτό εξηγεί και την έλλειψη ενθουσιασμού μου για τη ζαχαροπλαστική. 😉

Η αλήθεια είναι πως η κουζίνα, όταν μετατρέπεται σε χώρο δημιουργίας με τα παιδιά, απαιτεί χρόνο, χάος και, ναι, υπομονή. Είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς τις επιπλέον βρωμιές, τις καθυστερήσεις και την ανάγκη να επιβλέπεις κάθε τους κίνηση, αντί να δει τη χαρά στα μάτια τους ή την περηφάνια για τη συνεισφορά τους. Και όμως, αυτές οι στιγμές είναι που μένουν αξέχαστες, που χτίζουν αναμνήσεις και διδάσκουν πολύτιμες δεξιότητες. Είναι η τέχνη του να αφήνεις τον έλεγχο και να αγκαλιάζεις την ατέλεια.

Πριν από μερικές Κυριακές, αποφάσισα ότι η κόρη μου κι εγώ θα μαγειρεύαμε μαζί. Ο γιος μου είχε δύο παιχνίδια μπάσκετ (ο σύζυγός μου είναι προπονητής) και ήξερα ότι ο μικρότερός μας δεν θα μπορούσε πιθανότατα να παραμείνει στα παιχνίδια όλη την ημέρα. Έτσι, ήταν μια καλή μέρα για να περάσουμε λίγο χρόνο στο σπίτι, να φτιάξουμε ένα ωραίο γεύμα και να συμπεριλάβουμε την κόρη μου στη διαδικασία. Ήταν ένα τόσο ωραίο συναίσθημα να ξέρω ότι δεν υπήρχε καμία βιασύνη να πάμε κάπου για την ημέρα, ότι τα αγόρια θα επέστρεφαν αργότερα το απόγευμα και ότι θα μπορούσαμε όλοι να δειπνήσουμε μαζί. Δείπνο που μαγειρέψαμε μαζί το κορίτσι μου κι εγώ. Μάλιστα, φτιάξαμε και λίγο παραπάνω για να μοιραστούμε με τους γονείς του συζύγου μου.

Αυτή η Κυριακή ήταν μια αποκάλυψη. Ένιωσα μια γαλήνη που είχα ξεχάσει, μια ηρεμία που προερχόταν από την απλή πράξη του να είμαι παρούσα, να δίνω προσοχή, να μοιράζομαι. Το μαγείρεμα έγινε όχι απλώς μια εργασία, αλλά μια δραστηριότητα γεμάτη νόημα, μια στιγμή σύνδεσης. Η κουζίνα μας γέμισε με γέλια, ερωτήσεις και τη γλυκιά μυρωδιά της κολοκύθας που ψηνόταν, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς και αγάπης. Ήταν μια υπενθύμιση ότι οι πιο πολύτιμες στιγμές δεν είναι αυτές που είναι γεμάτες δράση, αλλά εκείνες που μας επιτρέπουν να επιβραδύνουμε και να απολαύσουμε την παρέα των αγαπημένων μας.

Περισσότερα